workshop ptss

Dit is het openbare forum waarin mensen van buitenaf (pers, onderwijs en mensen met andere beroepsmatige en/of commerciële belangen) vragen kunnen stellen aan leden van dit forum zonder daar voor te registreren.

Ook kan hier een PTSS gerelateerde website gepromoot worden. Echter per website maar 1 vermelding en een goed argument waarom je website voor mensen met PTSS waarde heeft.

Berichten worden altijd door de beheerder gescreend het kan dus even duren voordat je bericht zichtbaar wordt.

Personen waarvan het vermoeden bestaat dat deze zich beroepsmatig geregistreerd hebben op het forum worden zonder mededeling verwijderd.

Moderator: Youri

Gesloten
cminnebo

workshop ptss

Bericht door cminnebo »

Hallo,
Ik ben Cathy Minnebo en ik ben docent aan het ROC van Amsterdam. Er is mij gevraagd een workshop te geven (met het zgn nieuwe leren kunnen leerlingen zelf workshops aanvragen) over ptss. Ik wil het e.e.a. vertellen over wat het is, de DSMIV criteria noemen, de oorzaak, gevolg en het verloop en de behandeling volgens RET en EMDR. Maar ik geef de workshop aan leerling verpleegkundigen van een algemeen ziekenhuis. Zij krijgen soms mensen op hun afdelingen die ptss klachten hebben en vragen zich af hoe zij daar het beste mee om kunnen gaan.
Is er iemand die mij daarover tips kan geven, zodat ik dit weer mee kan geven aan de leerlingen?
Mijn emailadres is: c.minnebo@chello.nl
Met vriendelijke groet,
Cathy Minnebo
Gebruikersavatar
Breinstorm
Top Lid
Top Lid
Berichten: 1945
Lid geworden op: zo 30 mar, 2008 9:16 pm

Re: workshop ptss

Bericht door Breinstorm »

Hoi cminnebo,

Van RET en EMDR weet ik persoonlijk niet veel af.
Maar vraag me af wat je met deze informatie naar de leerling verpleegkundige wil ?
Deze mensen gaan deze therapie niet aanbieden.
Hun vraag ; hoe ermee om te gaan in hun dagelijks werk, heeft denk ik andere informatie nodig ?!
Dus wat meen jij dat ze hebben aan de informatie over deze therapieën in hun dagelijks werk, waar ze de informatie zouden willen/kunnen toepassen ?

Je haald aan dat je de DSMIV criteria wilt aanhalen, op zich niks mis mee maar heb toch een kantekening hier :
Het is een richtlijn, en heeft als gevoeligheid dat het niet een antwoord is . Zou je de DSMIV letterlijk toepassen als uitgangspunt dan heeft het , het gevaar in zich dat er vanuit deze criteria letterlijk word geinterpreteerd en mijn ervaring is dat dit kan leiden tot juist een vorm van onbegrip. Omdat het niet als handleiding gebruikt kan worden. Het kan dan leiden tot het niet uitgaan van de persoon, in dit geval de PTSSer, maar uitgaan van het gestelde criteria.

Hierin kan men dan de uitkomsten van de interpretatie gaan toepassen en het inhoudelijke van het persoonlijke over het hoofd zien. Het blijft van belang om buiten het DSMIV te kijken naar het individu. Dus hopelijk neem je dat mee in het geheel van de uitleg over DSMIV ?

Je vraag over oorzaak , gevolg en verloop is veel te breed ! Daar heb ik een boekwerk aan !
Kun je , je vraag iets meer gerichter stellen ? Meer concreet wat je zou willen ?

Groetjes breinstorm.
Niemand heeft recht op mijn verhaal.
Hoe, wanneer en wie is aan mij.
Baas in eigen brein , zo :-)
cminnebo

Re: workshop ptss

Bericht door cminnebo »

Hallo Breinstorm,
Ik ben het met je eens dat het noemen van de DSMIV criteria een valkuil heeft. Ik noem het er ook altijd bij en ook dat vooral bedoeld is voor de artsen om te helpen bij het diagnosticeren. Ik wil daar ook niet al teveel aandacht aan besteden.
De leerlingen komen zo nu en dan in aanraking met een patient die opgenomen is voor een somatische aandoening, maar die ook ptss klachten heeft. Een aantal symptomen waar zij dan mee geconfronteerd worden zijn b.v. angst (aanvallen), niet gewassen willen worden door een (mannelijke) verpleegkundige, angst voor aanraking, nachtmerries, huilbuien welke niet te relateren zijn aan de ziekenhuisopname zelf, dissociatieve stoornissen, schaamte enz. Hun vraag is dan hoe zij daar het beste mee om kunnen gaan en vooral ook wat ze perse niet moeten doen. Ik weet natuurlijk wel een aantal interventies en attitude, zoals een open ondersteunende houding, ruimte geven om de gevoelens (zoals angst en/of schaamte) te uiten, zoveel als mogelijk proberen te voldoen aan b.v. de behoefte om niet door een mannelijke (of vrouwelijke) verpleegkundige verzorgd te willen worden. Maar ik hoor graag van (een) ervaringsdeskundige(n) nog tips, zodat ik deze weer mee kan geven aan de leerlingen.
Ik hoor graag of u iets kunt met mijn vraag en of ik zo concreet genoeg ben.
Met vriendelijke groet,
Cathy Minnebo
Gebruikersavatar
Breinstorm
Top Lid
Top Lid
Berichten: 1945
Lid geworden op: zo 30 mar, 2008 9:16 pm

Re: workshop ptss

Bericht door Breinstorm »

Hoi cminnebo,

Duurde ff maar hier dan al een stukje van mijn reactie :-)
Ik spreek maar vanuit mijn eigen stukje zoveel mogelijk gezien hele redevoering over PTSS me toch lastig is nu.

Voor mij persoonlijk is het erg belangrijk om rustig en geduldig benaderd te worden.
Als daaroverheen word gefiets vanwege haast en drukte dan heb ik daar wel verstandelijk begrip voor maar kan ik emotioneel geen kant mee op.
Stress zorgt ervoor bij mij dat ik mij ga afsluiten, ik blokkeer dan dus eigenlijk.

Dus als iemand haast heeft dan is die effectiever om daar juist rekening mee te houden.
Mijn PTSS gaat niet over omdat er haast is.Mijn vermogen om er overheen te stappen dus ook niet.
Bij mij komt informatie zo ie zo wat langzamer binnen, vanwege weer andere oorzaken.Waar ik hier niet over ga uitwijden.

Het door een man laten wassen is bij mij niet zo een goed idee. Dwingt men dit wel toe te laten dan kun je met mij geen kant meer op.
Mijn vertrouwen word dan geschonden. niet omdat die man mogelijk wel of niet te vertrouwen is maar omdat dit voor mij een hele andere betekenis heeft.
Als ik even buiten beschouwing laat dat dit voor een hoop vrouwen al moeilijk zat is.
Voor een verpleegkundige kan dit dan dagelijkse routine zijn met meer taakgericht denken , voor mij heeft het een totaal andere betekenis, en die routine heb ik ook niet dus dat is niet mijn ding.

Dus alternatieve verzinnen is dan het meest werkbaar voor beide partijen.
Negatieve reacties dan word ik ook niet bepaald open, het is voor niemand functioneel om zo met me om te gaan.
Ik krijg meer stress dan al is als je, je moet laten behandelen en geld dan voor het personeel ook, die krijgen er ook alleen maar stress van denk ik.

Voor mij is het ook heel belangrijk dat er duidelijk gezegt word wat er gaat gebeuren per stap.
En dat ik mag zien wat iemand dan in de handen heeft, waar men naar toe gaat met dat ding.
Dan ben ik rustiger.
Ook als ik mag aangeven dat ik het erg moeilijk vind en waarom maakt groot verschil.
Het voorbij gaan aan mijn gevoelens en beleving geeft grote verstoring in de samenwerking.

Als men de hele oorzaak erachter wil weten raak ik echter ook uit mijn doen, dan MOET ik dus persé mijn prive helemaal bloot geven om met begrip en zorg behandeld te worden. Die persoon is niet mijn vertrouwens persoon dus ervaar ik dat niet als prettig. Meer dan nare ervaring wil ik dan vaak ook niet geven.
Men heeft geen recht op mijn verhaal namelijk. En voor mij is op dat moment vertellen ook een vertoeven in belevingen, dus ook niet echt gunstig gezien een ziekenhuisbezoek al vervelend zat is. Is alleen maar extra stress erbij.

Een bijkomstigheid bij mij is dat ik ook moeilijker mij orieënteer en onthoud wat er allemaal ook alweer gebeuren moet, laat men mij dit teveel alleen doen dan kan het wel zijn dat daar een stresbron extra uit ontstaat. In het ziekenhuis is dit sterker gezien er al stress is van het daar zijn. Ook dat voert mij uiteindelijk dan naar mijn geschiedenis toe.

Voorbereiden , begeleiden en niet aan mijn dingen voorbij gaan helpen dan dus ook enorm, ook al weet ik dat er veel haast in ziekenhuisen is ( is al onlogisch in het algemeen natuurlijk , maar dat buiten beschouwing gelaten) .Het redeneren dat hebben we allemaal wel en het relativeren zonder begrijpen, het afdoen met een zogenaamd advies is nog erger . dan heb ik nog liever gewoon een lomp iemand. Kan ik tenminste terug schelden, al doe ik dat niet zo heel erg gauw.

Ook ben ik bang voor vragen, gezien ik die niet gemakkelik begrijp zoals andere die begrijpen. Ben ook gewend niks te mogen hebben dus ben niet echt vertrouwd ook met aangeven . Steekt men daar geen energie in dan krijgt men miscommunicatie en word het doel ook voorbij geschoten.

Ik heb veel moeite met TL licht, dat weer ook door juist andere oorzaken. Maar wel belangrijk , dit maakt voor mij het orienteren en informatie ongezien ook erger. In het ziekenhuis gebruiken ze beddegoed die licht is, op zich heel mooi, maar ook al zijn die warm genoeg en is de temperatuur binnen eigen lijk al aangenaam, ik heb zwaarder bedde goed nodig om het warmer te krijgen en om me veiliger te voelen. Ook moet ik mij kunnen innestelen in het beddegoed, heb meer kussens nodig die dan ook te vromen zijn dit voor zowel het innestelen, om mij veiliger te voelen als ook om mijn andere lichamelijk klachten die ik heb te kunnen ondervangen. Ook een bijkomstigheid namelijk mijn klachten die ik al heb vragen om niet teveel in bed te hoeven liggen, voor mij funest als ik te lang in de zelfde houding moet blijven. Die dan ook spookbeelden voor me van extra pijn die ontstaat en gehaast personeel die geen tijd en daardoor geen oog hebben voor mijn persoonlijke situatie.

Dit voerd mij dan ook weer terug naar mijn geschiedenis die waarin ik van geen belang was, waar ik niet gezien,gehoord en genegeerd ben. Dus bovenop dat wat dan iedereen ervaart gaat dit bij mij verder dan dat. Ik ben ook nog een zeer overgevoelig mens dat past al voor geen meter in het ziekenhuis natuurlijk, en heeft nogal verstrekkende gevolgen. Voor beide partijen. Kan dat nu niet even vlug gaan uitleggen en ga dat ook niet even met de billen blood hier zomaar vertellen maar heeft wel ook een belang bij mij, want het voert zo vrezelijk gemakkelijk terug naar toen als daar overheen gewalst word en stress veroorzaakt.

Ook word ik bang als ik geen "rugdekking" heb. Ik heb aan één kant een muur nodig, tja kan in een ziekenhuis dus niet zo gemakkelijk , is ook niet praktisch, maar het is ook niet praktisch als ik door stress minder kan meewerken en minder snel genees en meewerk. Leg mij in het midden van de kamer en ik vind geen rust. Kan er ook niet tegen dat er aan alle kanten maar mensen om mij heen gaan /kunnen lopen.

In het ziekenhuis is geen gevoel van bescherming. Iedereen kan binnen lopen terwijl ik daar mogelijk heel kwetsbaar lig. Ook de verhalen die me wel ter oren zijn gekomen van bepaalde personeels leden maakt het voor mij niet vertrouwelijk. Het gebeurd niet vind ik geen optie van gedachte, dat bestaat bij mij niet ; het gebeurd niet. Het gebeurd wel en ik weet dat dingen wel gebeurden dus kan geen baggetaliserende gedachte hierin vinden."het gebeurd niet" is dan ook geen antwoord voor mij.Het is meer een ontkenning van dingen die gebeuren en duid aan hoe men er mee zal omgaan als het dan wel gebeurd, men zal ontkennen en geeft daarmee geen openheid er over te hebben dan. Over welk thema het ook gaat.

Ook als ik niet mijn belevingen van wat er allemaal met mij gebeurd kan vertellen dan keerd dat in mij en komtmer uiteindelijk toch uit.
Beter dus als ik dan dus wel ergens erover kan spreken zodat ik genoeg ventieleer om het niet in mij te laten keren.

In een kamer apart leggen lijkt dan handig maar da's dus niet zo. Wie kunnen erbij mij komen en word het dan gezien. Kan ik voor mijzelf opkomen of niet.
Ohw alleen al de gedachte boezemd me angst in. Zal niet gauw me laten behandelen voor dingen waarvoor ik meer dan een dag moet blijven. Eén dag is te overbruggen , maar daarna ...

Ik wacht ook niet. Ben ooit een keertje poliklinisch behandeld en had voortijdig mijn kleren maar weer aan gedaan, deed zeer maar had de drang weg te gaan. gelukkig was de verpleegster begripvol, ik kreeg niet op mijn kop :-)) Was eigenlijk wel grappig want hield ermee iedereen op de zaal wel bezig dus die waren lekker wat afgeleid , da's dan weer een voordeel aan mij :-) Maar ja moest eigenlijk nog een verband af :-) dus ik helemaal in zak en as, maar de verpleegster maakte een compromie met mij, als je het er thuis maar afhaald dan en zo snel als je dat kunt. Dus helemaal opgelucht, ze strikte mijn schoenen want dat lukte ff niet :-)

Ook eten en drinken moet je me niet zomaar door mijn strot duwen, als je problemen wil dan doe je dat . Ik eet wat ik lust en kan en moet ik geholpen worden dan rustig want eet gewoon niet als het niet rustig gebeurd. Moet ook geen groot bestek hebben.

Tja allemaal heel lastig voor het personeel in het ziekenhuis ben ik me dan ook van bewust, maar tja kan ik mijzelf in het ziekenhuis uitschakelen ?

Ik noem meestal mijn bezwaren niet, gezien ik dat niet goed doe. Geef hooguit aan dat er een paar dingen zijn maar ben niet altijd even mondig, maar die stress is toch een nadeel in dat hele geheel. Ik zal dan ook eerder geneigd zijn om niet met mijn verwondingen ergens naar toe te gaan. Als ik ermoed dat er meer moet dan naar de dokter war ik met een hoop kwalen dan ook de neiging heb om maar niet mee te komen. ben ik nu wel aan het afleren maar alleen met dingen die ik dan nog als veilig beschouw. Dus als ik dan al die stap zet dan is er al een hel proces aan vooraf gegaan.

Meestal ben ik makkelijk en meegaand ondanks deze problemen, probeer het zo min mogelijk onaangenaam te laten verlopen, maar die stress kun je wel bij mij zien. En moet ook niet telang duren.

Wat ikook als extra punt in mijzelf heb : mijn familie. ie wil ik dus absoluut niet aan mijn bed hebben dus als dat wel zou gebeuren dan komen er wel problemen van. Weet nog steeds niet hoe ik dat moet regelen want wil zelf al jaren dat ik het rrecht heb om zelf iemand aan te wijzen die voor mij beslissingen neemt als i dat zelf niet kan, en als ik zwaar ziek zou zijn er er allen familie mag komen dan heb ik dus een groot probleem want die familie van mij heeft in mijn ogen dat recht helemaal niet terwijl iemand anders die ik ken dat juist wel heeft, maar ja geen familie.

Als je ziek bent lig je dan dus een beetje verlaten alles op je af te laten komen of je het nou wil of niet. Degene die je bezoeken hebben dan dus die vrijheid en da's voor mij een giga benauwd gevoel. Iedereen kan maar aan je bed komen wandelen brrr heb daar ook hele fantasieën over hoe ik mij allemaal zou verdedigen dan. us zou geen kwaad kunnen als er toch rekening mee gehouden word dat bepaalde mensen niet wenselijk zijn aan het bed en je dan bijvoorbeeld ergens op kan drukken met een signaal ofzo zodat men weet die moet bij het bed weg.

In narcose gaan is een ramp, ik ben niet bij machte om dan over mijzelf te waken of te verdedigen, dat geeft een behoorlijke angst. Dan kom ik bij en wil zo snel als kan van dat bed af en uit die kamer. Moet ook nog wachten met eten terwijl ik er al aan toe ben. Eet niet makkelijk altijd maar na een narcose wil ik blijkbaar zo snel mogelijk eten. Ik wacht niet rustig af om uit een narcose te komen dus gedraag me dan alsof ik een zatlap ben, is niet handig voor degene die dan naast mij ook aan het wakker worden is. Mijn grensen zijn dan zoek dus ga ik vragen wat die ander heeft, ja niet echt de bedoeling dus vind ik dan moeilijk om naderhand me niet schuldig over te voelen. Wil ik liever niet die ander mee beasten maar hoe doe ik dat als ik even niet precies weet wat ik sjouw ?

Het laten wassen is voor mij zo ie zo een probleem , dus een man nog extra. Voor mij is het handiger als ik de ruimte krijg om zoveel mogelijk zelf doe. Ohw en op een pot in bed de behoefte doen, zou wel eens heel erg moeilijk kunnen gaan. en op tijd en uur al helemaal. Dus tja zal niet makkelijk zijn ik en een ziekenhuis bezoek.

Het aanraken gaat bij mij wel mits ik weet waarom, en zie hoe of wat en het rustig benaderd word. Ook zou het bij mij schelen als er een vroouwelijk iemand is bij de behandelingen, ook bij de operatie, dan voel ik me net iets veiliger, valt niet mee om door mannen onder narcose gebracht te worden om vervolgens in hun handen dan te moeten vertruwen dat ze zich bij alleen opereren houden. Voor mij is dan een persoon die plaatsvervangend waakt en verdedigd ook de beste optie, maar ja ga dat maar eens eisen. Ik blijf dus maar zoveel mogelijk weg he :-/

Nou weet even niet of ik helemaal op de vraag heb geantwoord, want vod het oeilikk dus ben maar utgegaan van dat wat ik beleef bij het idee in het ziekenhuis te komen te liggen.

Ik gebruik wel vaak zelf veel humor om dingen het hoofd te bieden.

Ohe en ook niet onbelangrijk, Ook bij een PTSSer zit niet alles tussen de oren , Dus sommige dingen horen niet bij PTSS thuis en men zou alles dus gewoon net als bij ieder ander serieus moeten nemen.Te vaak worden bij een pTSSer dingen tussen de oren gestopt die daar niet thuis horen. Ook een PTSSer kan een been breken en daar pijn van hebben en jeuk hebben onder het gips als gevlog van dat gips.bijvoorbeeld.

Hoop dat je er dan toch iets aan hebt, en succes met de cursus geven.

groetjes Breinstorm .
Niemand heeft recht op mijn verhaal.
Hoe, wanneer en wie is aan mij.
Baas in eigen brein , zo :-)
Gebruikersavatar
Breinstorm
Top Lid
Top Lid
Berichten: 1945
Lid geworden op: zo 30 mar, 2008 9:16 pm

Re: workshop ptss

Bericht door Breinstorm »

Nog een punt trouwens.
Niet zozeer mijzelf aangaande want heb er nooit voorin het ziekenhuis gelegen, maar ken wel iemand die dat wel heeft gehad.
Als iemand in het ziekenhuis ligt na een poging tot zelf doding word daar door het personeel nogal een negatief op gereageerd.
Vol onbegrip zou ik zeggen en als je zelf lekker thuis in de watten bent gelegt is dat mogelijk ook niet te begrijpen.

Maar minder lomp mag wel !!!

Ik kwam op bezoek en de negatieve houding droop er gewoon vanaf.
Had ze het liefst daar op aan gesproken ook maar kwam niet voor hun verstandelijk vermogen te verbeteren.
Heel naar als je al zo naar bent dat je tot dergelijke reacties over gaat die toch vaak een diepe akelige onderliggende oorzaak hebben om dan ook nog behandeld te worden als , ja als wat vuil ofzo.

NIET DOEN je weet niet wat je staat te doen en wat je aanricht .
Geeft de patieënt niet de schuld van jouw eigen onvermogen !!!!

En trouwens begrip vragen voor je situatie als verpleegkundige zonder zelf begrip te hebben voor de positie van de patiënt is een omkering van de situatie. Dat telt zo ie zo in het algemeen en zeker ook voor PTSSers !!!
Niemand heeft recht op mijn verhaal.
Hoe, wanneer en wie is aan mij.
Baas in eigen brein , zo :-)
Gebruikersavatar
Breinstorm
Top Lid
Top Lid
Berichten: 1945
Lid geworden op: zo 30 mar, 2008 9:16 pm

Re: workshop ptss

Bericht door Breinstorm »

Ik vind het best moeilijk dat er verder geen respons komt dan vraag ik me af waar doe ik mijn moeite eigenlijk voor ?
Maar goed zal wel iets van mijzelf zijn dan dus maar :-/

Gemis aan interactie. komt zo over als vragen, halen gaan.
Vraag ik me weer af ; moet ik dan wel reageren want weet niet eens of het nuttig is geweest ;-/

En ik had het al zo druk. mensen die hier vragen misschien goed om te weten dat het best energie kost en best wel moeilijk is om dan ook toch te reageren.
Dus een beetje netjes afronden zal ik in ieder geval wel op prijs stellen.Blijf nu een beetje achter met een nou ja zal het maar een leeg gevoe noemen dan.

Weet niet voel niet lekker zo !!!

Breinstorm.
Niemand heeft recht op mijn verhaal.
Hoe, wanneer en wie is aan mij.
Baas in eigen brein , zo :-)
cminnebo

Re: workshop ptss

Bericht door cminnebo »

Hallo Breinstorm,
Jouw reactie is wel degelijk van nut geweest. Alleen is er wat tussen gekomen. Ik heb de workshop niet gegeven, want mijn hond is overleden. Dat kostte mij nogal wat emoties en kon ik niet naar mijn werk.
De workshop ging dus niet door en zal wat mij betreft ook niet doorgaan, want ik stop in het onderwijs vanaf het einde van dit schooljaar (nog 2 weken). Ik word weer psychiatrisch verpleegkundige.
Ik heb nog niet kunnen reageren, want het is momenteel erg druk op school, de laatste dingen afronden e.d.
Sorry voor het mogelijke ongemak, maar ontzettend bedankt voor je bijdrage.
Groeten,
Cathy Minnebo

Breinstorm schreef:Ik vind het best moeilijk dat er verder geen respons komt dan vraag ik me af waar doe ik mijn moeite eigenlijk voor ?
Maar goed zal wel iets van mijzelf zijn dan dus maar :-/

Gemis aan interactie. komt zo over als vragen, halen gaan.
Vraag ik me weer af ; moet ik dan wel reageren want weet niet eens of het nuttig is geweest ;-/

En ik had het al zo druk. mensen die hier vragen misschien goed om te weten dat het best energie kost en best wel moeilijk is om dan ook toch te reageren.
Dus een beetje netjes afronden zal ik in ieder geval wel op prijs stellen.Blijf nu een beetje achter met een nou ja zal het maar een leeg gevoe noemen dan.

Weet niet voel niet lekker zo !!!

Breinstorm.
Gebruikersavatar
Breinstorm
Top Lid
Top Lid
Berichten: 1945
Lid geworden op: zo 30 mar, 2008 9:16 pm

Re: workshop ptss

Bericht door Breinstorm »

Hoi cminnebo,

Bedankt dat je alsnog gereageerd hebt.

gecondoleerd met je hond, je hond verliezen is zwaar.
Heb zelf ook een oude hond .

Misschien moet ik mijzelf eens opleiden en workshops gaan geven :-)

Wil je een tip nog meegeven : neem de tijd voor de mensen die je nu gaat begeleiden !!!
Drukte is geen excuus !! Kijk naar de mensen , luister nar hun taal en neem wat ze zeggen en reageren serieus, ook al begrijp je het niet.
Niet begrijpen is namelijk ook geen excuus maar een rede om je meer te verdiepen !!!

Ik wens je susecces met je nieuwe besluit.

Groetjes Breinstorm.
Niemand heeft recht op mijn verhaal.
Hoe, wanneer en wie is aan mij.
Baas in eigen brein , zo :-)
cminnebo

Re: workshop ptss

Bericht door cminnebo »

Dank je Breinstorm. Ik heb zelf ook veel aan je tips gehad, ook voor straks in mijn nieuwe baan. Ik ga werken als psychiatrische verpleegkundige bij het Sinai centrum. Daar hebben zij veel expertise m.b.t. psychotrauma en dat vind ik een nieuwe uitdaging. Jouw tips en opmerkingen heb ik wel degelijk in mijn achterhoofd.
Enne......zelf workshops (leren) geven is een prima idee. Op scholen ben je volgens mij altijd welkom. Word eigen baas en laat jezelf inhuren........!
Ik wens je veel succes in je (werkende) leven.
Groet,
Cathy Minnebo

Breinstorm schreef:Hoi cminnebo,

Bedankt dat je alsnog gereageerd hebt.

gecondoleerd met je hond, je hond verliezen is zwaar.
Heb zelf ook een oude hond .

Misschien moet ik mijzelf eens opleiden en workshops gaan geven :-)

Wil je een tip nog meegeven : neem de tijd voor de mensen die je nu gaat begeleiden !!!
Drukte is geen excuus !! Kijk naar de mensen , luister nar hun taal en neem wat ze zeggen en reageren serieus, ook al begrijp je het niet.
Niet begrijpen is namelijk ook geen excuus maar een rede om je meer te verdiepen !!!

Ik wens je susecces met je nieuwe besluit.

Groetjes Breinstorm.
cminnebo

Re: workshop ptss

Bericht door cminnebo »

Hoi Merle,

Dank je voor je medeleven.
Ik heb wel zeker wat aan de vele tips en beschreven ervaringen gehad. Ik ga als psychiatrisch verpleegkundige werken in het Sinai centrum, waar veel expertise is op het gebied van psychotrauma. Ik heb de tips altijd in mij achterhoofd zitten. Ik heb de leerlingen een uitdraai gegeven van de tips.
Ook jij bedankt voor je bijdrage en ik wens je veel succes in je leven.

Groeten,
Cathy Minnebo
Merle schreef:Hoi Cathy,

Wat vervelend van je hond.
Het spijt me voor je.

Over die workshop.
Als je al iets had voorbereid zou je dan nog wat stencils rond willen laten gaan?
t is zo belangrijk.

Wat leuk dat je je werk als verpleegkundige weer oppakt.
Heb je misschien nog iets aan de tips die je hier hebt gekregen voor straks in je werk.

Groetjes

Merle
Ruud64

Re: workshop ptss

Bericht door Ruud64 »

Mijn interpretatie is dat we veel meer baat hebben bij echte menselijke liefde. Want de oorzaak van ptss is meestal door nare ervaringen met mensen. Dus juist het opheffen van dit, of dit mogelijk is betwijfel ik, zou kunnen door iemand met veel liefde de plek terugwijzen waar hij van vertrokken was a.h.w.

Ik mis gewoon menselijkheid, ik raak aan het huilen als er iemand aardig tegen mij doet. Dat is toch niet normaal. En al die therapieën zijn zo afstandelijk. Ik wil behandeld worden tegenovergesteld van wat ik heb meegemaakt, ik wil gewenst zijn; ik wil vrienden; ik wil af en toe populair zijn, ik wil graag vader zijn, ik wil graag een carrière, ik wil graag dat mijn moeder van mij houdt en dat ik weet wie mijn vader was. Ik wil gebroken dingen weer helen, maar helaas zo werkt dit niet in dit leven. En dat weten jullie ook wel.

We doen ons best om elkaars hersenen niet in te slaan in de wereld. En kijk nu eens naar tv? Nieuws is geweld. Liefde is taboe. Daar moeten we ons voor schamen. En dat is nu juist de omgekeerde wereld. [snurk]
Het vertrouwen terug winnen in de mens, dat is de weg. Maar daar hoor ik niemand over, zijn we zo arrogant of durven we niet in de spiegel te kijken.

Een vriend vond overeenkomsten met mij en het leven van Charles Manson, tehuizen, pleeggezinnen, in de steek gelaten zijn. Ik daarentegen heb niet het verkeerde pad gekozen, want zo slim ben ik ook wel weer; je wint het nooit van de mensheid als je die keuze maakt. De wet staat aan de kant van onrechtvaardigheid.
En daar hoor ik niets over. Hitler, als die liefde had gehad dan hadden die 20 miljoen vermoordde mensen nog kunnen leven en een fijne oude dag kunnen hebben. Want ook die mensen hebben een traumatisch leven gehad.
En dan de oorsprong van PTSS, Shellshock. Dat is een term die erkend werd in WOI, waar soldaten de verschrikkingen niet konden verwerken. En nog voeren we oorlogen, en dus blijft de stoornis altijd bestaan zolang we blijven denken in terminologieën van afstandelijk bestuderen van een beschadigd mens. Ik stel voor een enorme spiegel de mens voor te houden en inzien dat het zo niet langer kan, als we tenminste denken dat we beschaafd zijn.
pettie

Re: workshop ptss

Bericht door pettie »

Mijn ervaring...

Wegens lichamelijke klachten ben ik diversen male geopereerd. Gezien ik totaal niet kan slapen in ziekenhuizen en thuis ook niet de nodige rust kreeg, zijn ze bij mij een aantal jaar geleden gestopt met operaties. 2 jaar geleden moest ik toch een spoed- operatie ondergaan, mijn arts wou mij eigenlijks 2,5 week in het ziekenhuis houden. Alleen mijn psychische klachten hielden mij uit mijn slaap en zonder slaap kreeg ik onvoldoende rust om te herstellen. Mijn arts zat met haren in het hoofd, hoe kon ze voor mij een veilige, rustige omgeving creëren waar ik kon herstellen? Uiteindelijk werd ik 4 dagen na de operatie ontslagen, op voorwaarde dat ik elders (dus niet thuis) logeerde, niet naar school of werk ging en elke dag terug kwam naar het ziekenhuis. Als de rit naar het ziekenhuis mij te zwaar was kwam ze langs! Dit was zeer ongebruikelijk! Het prettige contact met mijn arts heeft ervoor gezorgd dat ik mijn rust nam, opzocht en kreeg. Ze was zeer behulpzaam, luisterend oor, waakzaam en steunend. Het voor mij heel bijzonder dat ze verder keek dan de klacht van de operatie en verder keek dan opties volgens het boekje. We hebben samen gekeken naar oplossingen, ze dwong mij echt tot rust en voor mezelf te zorgen en te bellen wanneer nodig!
Ik denk dat als ik een arts had gehad die mijn situatie niet kende, mij gewoon in het ziekenhuis had gehouden, met alle gevolgen van dien. Denk dat ik dan plat was gespoten met medicatie om tot rust te komen, alleen weet ik dat dat gen oplossing is voor mij. Daarom ben ik ook zo blij met mijn arts!
Het is dus heel erg belangrijk te kijken naar de persoon in het geheel, hoe regeerd het ergens op, waar komt het vandaan en wat werkt bij deze persoon wel of juist averechts?

groetjes,
pettie
Gesloten